Piotr Wyrzykowski, AFRP, AFIAP

Nawiguj w prawo i w dół do kolejnych fotografii i projektów na ekranach dotykowych. Nawiguj po tytułach projektów w menu na ekranach komputerów.

Są w życiu momenty, gdy zwykły przypadek decyduje o tym, co wydarzy się na wiele lat naprzód. Przeznaczenie, fatum, predestynacja, mówi się jednak że trzeba im pomóc. Fotograf krajobrazu bywa często fotografem przyrody. To jednak dziedzina ściśle wyspecjalizowana, także sprzętowo, a fotografia zwierząt żyjących wolno jest jedną z najtrudniejszych i najbardziej wymagających. Większość fotografów przyrody to ludzie, których życie zespolone jest z naturą i jej zmiennymi cyklami. Jednym z mistrzów tej sztuki jest Andrzej „Szczurek” Waszczuk, Warmiak i autor najpiękniejszych albumów fotograficznych z tego zakątka świata. Poznałem go w najpiękniejszym dniu mojego fotograficznego życia. W dniu kiedy odważyłem się w ciemności, oblepiony mgłą, z kaloszami pełnymi wody wejść w głąb wąskiej ścieżki pośród sitowia rozlewisk w Kwiecewie. Okazało się, że trafiłem do jednej z Andrzejowych czatowni w których powstają jego magiczne prace. Otoczony potężnym klangorem tysięcy żurawi zgromadzonych kilka metrów za siatką maskującą obiektyw aparatu mogłem przeżyć kontakt z naturą tak bliski, że zapierał dech w piersiach. Namiastkę tego uniesienia stanowią fotografie, które zdobyły potem wiele krajowych i międzynarodowych nagród. Wciąż jednak twierdzę, że to przypadek, znalazłem się we właściwym miejscu, w najpiękniejszym dniu w życiu.

Fotografie krajobrazu Warmii to inspirowane malarstwem, przykładające dużą wagę do jakości światła i precyzyjnej kompozycji obrazy krainy, w której człowiek od zawsze musiał kohabitować z naturą, uwarunkowaniami terenu i klimatu. Ślady ludzkiej działalności są coraz bardziej widoczne w ostatnich latach, nikną warmińskie aleje drzew, ukwiecone pola zamieniają się w rolniczą monokulturę, a lasy w produkcję drewna. Tych blizn w naturze jest coraz więcej, dawniej człowiek znajdował przestrzeń dla siebie w najkorzystniej ukształtowanych dla siebie miejscach. Dziś technologia pozwala zawłaszczać tereny nawet trudno dostępne, jeżeli tylko są potrzebne. Nikną dawne ekosystemy i siedliska zwierząt i roślin. Mimo wszystko teren dzisiejszej Warmii to niewielki obszar o bardzo bogatej, gęsto upakowanej formie, to mozaika pól, lasów, jezior i rzek, piękny, polodowcowy przekładaniec, miejsce gdzie twórczy fotograf krajobrazu może znaleźć nieskończoną ilość inspiracji. Podobno Eskimosi rozpoznają sześćdziesiąt typów śniegu. Potrafię niecenzuralnie nazwać niektóre z nich odśnieżając rankiem samochód, ale sześć dziesiątek? To podchwytliwy argument w rozmowie o wszelkich rodzajach typologii i różnorodności. Język polski, złożony i obszerny, zna około 6 genetycznych typów mgły, język angielski pewnie podobnie. Lecz każdy fotograf, który pracuje podczas świtów, zna ich o wiele więcej. Może być trudno z marszu nazwać każdy rodzaj mgły czy zamglenia, szczęśliwie nie jesteśmy lingwistami, nie musimy nazywać wszystkiego, co widzimy. Musimy jedynie to sportretować, do tego dążymy. Na Warmii sezonem najbardziej obfitym we mgły jest jesień, kiedy gęste i szerokie chmury zawisają nisko nad ziemią. Istnieje mgła unosząca się nad powierzchnią wody, wędrująca z łagodnymi podmuchami wiatru o poranku. Jest mgła ukryta w zagłębieniach pagórków, parująca zaraz gdy pierwsze promienie słońca podgrzewają murawę. W głębokich lasach cienkie zamglenia unoszą się wysoko w gałęziach, to wtedy można polować na klimatyczne fotografie świetlnych smug. Tak, fotograf zna je wszystkie, i może używać mgły w procesie kreacji.

Sensem fotografii krajobrazu jest coś więcej, niż pokazywanie pięknych widoków, oklaskiwanych obrazów cudów natury przedstawianych w najbardziej spektakularny sposób. Taka fotografia nie istnieje bez podróży, a podróż nie istnieje bez drogi. Drogi jakiegokolwiek typu, lecz dla pejzażysty im bardziej opuszczona jest ścieżka, tym większa pojawia się szansa na znalezienie miejsca swojego własnego, fotograficznego Zen. To dlatego korzystamy z bocznych ścieżek, a nie głównych dróg czy autostrad. Cykl jest małą częścią moich własnych ścieżek. Gdzie sama droga okazała się mieć większe znaczenie, niż miejsce do którego prowadzi. Cykl nagrodzony brązowym medalem ND Awards 2016 kategorii Nonprofessional Fine Art: Krajobraz

Czarno-białe fotografie nowoczesnej architektury wykonane w technice długich ekspozycji. Największą inspiracją dla tych prób są fotografie Joela Tjintjelaar'a.

„A najlepiej tak w las pójść i niczego nie zbierać, o niczym nie myśleć.” Wiesław Myśliwski

Fotografie wnętrz i detali Filharmonii Warmińsko-Mazurkiej im. Feliksa Nowowiejskiego w Olsztynie

"...WIELE NAPISANO O PODRÓŻOWANIU, ZNACZNIE MNIEJ O DRODZE..." Edward Thomas The Icknield Way, 1913

Najdalej na wschód wysunięte, zwarte enklawy lasów bukowych znajdują się nieopodal Łomów w gminie Jonkowo. To niewielki, polodowcowy obszar, który stanowi ostatni ślad wielkiego, pradawnego europejskiego lasu, który obejmował przed wiekami cały kontynent. Układ przestrzenny buczyny pomorskiej wraz z grądem subatlantyckim określany jest jako mozaikowy. Faktycznie ten naturalny, zacieniony las to istna układanka usiana moczarami, pagórkami, przyniesionymi przez lodowiec głazowiskami. Jest to też kolorowy kalejdoskop, gdzie o każdej porze roku liście buczyny mienią się innymi barwami i nadają swój ton nielicznym promieniom słońca, które zdołają przedrzeć się przez gęsty parasol. To miejsce na powolne, samotne i ciche wędrówki, ostatnia nawa pradawnej puszczy, europejskiej katedry natury.

Warmia to połączenie lądu z wodą, w większości pagórkowaty, polodowcowy teren pól i lasów poprzecinany wieloma małymi rzekami i jeziorami. Olsztyn, moje rodzinne miasto, to najlepszy punkt wypadowy do odkrywania Warmii. Jazda do Reszla, na wschodnią granicę, zajmuje 1,5 godziny, a do Fromborka, na wybrzeże Bałtyku, 2 godziny. W tych wąskich granicach można odnaleźć rozległą naturę i olśniewające zabytki architektury historycznej. Dwie najdłuższe rzeki Warmii – Łyna i Pasłęka – obie ukochane, mają kompletnie odmienny charakter, w zależności od miejsca. Od szybkiego nurtu górskiej rzeki w głębokich lasach do szerokich, powolnych meandrów płynących przez ustronie, przepływają przez wiele jezior. A tam gdzie płyną, wpływają na mikroklimat. Zimne wody oferują mi prawie wszystko, czego poszukuję w jasny, ciepły wiosenny świt – mgłę. Niczego tak nie lubię, jak niskiego światła, interesującego miejsca i odrobiny tej magicznej, nierealnej zawiesiny. Staram się wykorzystywać mgłę dopóki nie zalepia soczewki obiektywu, umożliwia mi ona tworzenie kadrów krajobrazu w formie, której nie sposób dojrzeć w świetle pełnego dnia. Tak właśnie powstał mój pierwszy świadomy, i najdłuższy cykl prac – Warmia w czarno-białych kwadratach. Format kafelkowy w monochromie zawierający krajobraz moich rodzinnych stron. Dlaczego kwadrat i mono? To kwestia estetyki, wyboru co jest bardziej istotne w mocnym obrazie. Tego wyboru dokonałem, aby skupić się na kluczowych kwestiach. Odejście od koloru, reprodukcja świata w skali szarości, podkreśla kadrowanie i to, co w kadrze umieszczę. Interesujący temat to jedno, lecz sposób jego odzwierciedlenia w kadrze, zwłaszcza kwadratowym, jest ważniejsze. Aby stworzyć fotografię, która stymuluje odbiorcę, potrzebne jest perfekcyjne światło i warunki pogodowe, jak mgła, która ma swój niepowtarzalny wpływ. To właśnie odpowiedź – czarno-białe kwadraty to moja próba pokazania krajobrazu Warmii w unikalnych, wysublimowanych fotografiach. Najprościej mówiąc, to sposób na widzenie świata, dzielenie go na kawałki i komponowanie ich w ostatecznym kadrze. Wybór czarno-białej formy przekazu jest dla mnie najprostszą interpretacją sceny, monochromatyczny obraz to nic więcej jak światło, odcień, jego gradacja i kompozycja. Kolor bywa wulgarny, potrafi odwrócić uwagę od tematu i nastroju zdjęcia, a nawet od kompozycji. Może rozpraszać, zarówno autora jak i odbiorcę. Czarno-biel zmusza do zwrócenia uwagi na kompozycję – kształty, linie, faktury. Ich łączenie, gradacja może skutkować obrazami, które mimo minimalistycznej formy niosą większy, wręcz dramatyczny ładunek emocjonalny. To wybór właściwości estetycznych, które do mnie przemawiają najbardziej.

Beton – surowa, wręcz brutalna forma sklepień wieży Radziejowskiego na fromborskim wzgórzu katedralnym. Fotografie wykonane podczas pleneru fotograficznego organizowanego dla Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Fotograficzne BLUR.

Powszechnie znana koncepcja Yin-Yang dosłownie rozumiana jest jako „nasłonecznione miejsce, światło słoneczne vs zacienione miejsce, zaciemnienie”. Seria przedstawia, w nieco innej od kołowego symbolu formie, wzajemne oddziaływanie yin i yang. Są one swoimi przeciwieństwami, ale nie całkowitymi, każde z nich zawiera pierwiastek drugiego. Jednocześnie wchłaniają się, przekształcają, przechodzą z jasności w czerń. Ukazuje całą paletę yin i yang, od siebie współzależne i współistniejące. Nie ma cienia bez światła. Seria składa się z detali architektury odnalezionych w Sanktuarium Maryjnym w Krośnie k. Ornety, miejscu bez opieki konserwatorskiej, lecz wciąż pięknym i żywym. Zlokalizowane na kompletnym odludziu, jest to miejsce ciszy i skupienia, idealne do poszukiwania takich intymnych obrazów światłocienia.

Światłocienie detali paryskiego Panteonu. Powierzchnie i sklepienia, maestria kształtów, które pozostają prawie niezauważone, pomimo tego, że pod nimi spacerują miliony ludzi rocznie. Krypty paryskiego Panteonu – narodowej nekropolii, której alabastrowe grobowce są kolejną z turystycznych destynacji Paryża, atrakcją obok Luwru, wieży Eiffla i Disneylandu. Na architekturę tego miejsca spogląda niewielu, a jeśli już, to w skali makro. Ta olśniewa wielkością, klasycystycznym bogactwem i symetrią okręgu wpisanego w grecki krzyż. Fotografie z cyklu „Panteon” to właściwie zaprzeczenie tego, z czym kojarzone jest to miejsce. Zupełnie jakby przechodząc poniżej poziomu posadzki tej dawnej świątyni wchodzilibyśmy do jej formalnego negatywu. Krypty, które przedstawia cykl, zamiast przestrzeni i przepychu złotych zdobień to ciasne, słabo oświetlone wnęki, małe majstersztyki sztuki murarstwa i tynkarstwa. Zostawiając obok pomniki upstrzone kwiatami i szarfami w narodowych barwach, to właśnie te ściany, sufity i mozolnie kształtowane sklepienia tworzą najpiękniejszy spektakl tego miejsca. Punktowe źródła światła skutkują subtelną grą cieni na powierzchniach, w których niczym chirurg skalpelem fotograf może za pomocą kadru wycinać geometryczne, minimalistyczne obrazy, gotowe fotografie.

Fotografie warmińskich chat, cmentarzy, przydrożnych krzyży i kapliczek oraz skansenów. Architektoniczne dziedzictwo kulturowe Warmii.

Abstrakcyjne formy śniegu i lodu.

Wiersz Edgara Allana Poe, przekład Barbary Beaupre, Modelka – Justyna Świdzińska RIP, Makijaż i asysta – Agata Kaczorowska