Piotr Wyrzykowski, AFRP, AFIAP

„A najlepiej tak w las pójść i niczego nie zbierać, o niczym nie myśleć.” Wiesław Myśliwski

Najdalej na wschód wysunięte, zwarte enklawy lasów bukowych znajdują się nieopodal Łomów w gminie Jonkowo. To niewielki, polodowcowy obszar, który stanowi ostatni ślad wielkiego, pradawnego europejskiego lasu, który obejmował przed wiekami cały kontynent. Układ przestrzenny buczyny pomorskiej wraz z grądem subatlantyckim określany jest jako mozaikowy. Faktycznie ten naturalny, zacieniony las to istna układanka usiana moczarami, pagórkami, przyniesionymi przez lodowiec głazowiskami. Jest to też kolorowy kalejdoskop, gdzie o każdej porze roku liście buczyny mienią się innymi barwami i nadają swój ton nielicznym promieniom słońca, które zdołają przedrzeć się przez gęsty parasol. To miejsce na powolne, samotne i ciche wędrówki, ostatnia nawa pradawnej puszczy, europejskiej katedry natury.