Piotr Wyrzykowski, AFRP, AFIAP

Olsztyn ma tą piękną cechę, że nawet w granicach miasta jest wciąż sporo natury. Kilka parków, ścieżki spacerowe wzdłuż jeziora Ukiel czy Długiego, duży Las Miejski i zadrzewione Kortowo. Jest gdzie się wybrać na jesienny spacer, a gdy słońce zapewnia ciepłe, miękkie światło, na taki spacer koniecznie trzeba wziąć aparat. To, co buduje nastrój jesiennych fotografii to kolorystyka, plastyka światła, zabawa cieniami i szukanie form architektury natury.

Źródła najpiękniejszej rzeki Warmii, Pasłęki, znajdują się w okolicach Gryźlin, a wypływając z wód jeziora Pasłęckiego, przy słynnym sanatorium dla dzieci, wije się przepięknie przez gęste lasy sosnowe. Głęboko wbija się wąwozem w pagórkowaty teren, po czym rozlewa się na zmeliorowany obszar bagien, na którego drugim końcu znajduje się łowisko Zezuj. Las ten jest jednym z piękniejszych w tej części Warmii. To tu zimowy spacer śladem wilka skończył się spotkaniem oko w oko z tym przepięknym zwierzęciem.

Jesień w Kamiennej Górze to czas koloru. Smukłe buki tworzą pięknie kontrastujące, graficzne tło dla żółciejących liści, mikroświatów grzybów i grup saren wędrujących po reserwacie.

Puszczę i jej kilka pięknych zakamarków odkryłem dzięki warsztatom Kasi Gubrynowicz, które mocno polecam każdemu. Wiele podpowiedzi, sposoby kadrowania, dążenie do technicznej perfekcji, to wszystko zostało ze mną na dłużej. Sama Puszcza zachwyca ogromem, bogactwem, wiekiem i różnorodnością.

Fotografie krajobrazu Warmii to inspirowane malarstwem, przykładające dużą wagę do jakości światła i precyzyjnej kompozycji obrazy krainy, w której człowiek od zawsze musiał kohabitować z naturą, uwarunkowaniami terenu i klimatu. Ślady ludzkiej działalności są coraz bardziej widoczne w ostatnich latach, nikną warmińskie aleje drzew, ukwiecone pola zamieniają się w rolniczą monokulturę, a lasy w produkcję drewna. Tych blizn w naturze jest coraz więcej, dawniej człowiek znajdował przestrzeń dla siebie w najkorzystniej ukształtowanych dla siebie miejscach. Dziś technologia pozwala zawłaszczać tereny nawet trudno dostępne, jeżeli tylko są potrzebne. Nikną dawne ekosystemy i siedliska zwierząt i roślin. Mimo wszystko teren dzisiejszej Warmii to niewielki obszar o bardzo bogatej, gęsto upakowanej formie, to mozaika pól, lasów, jezior i rzek, piękny, polodowcowy przekładaniec, miejsce gdzie twórczy fotograf krajobrazu może znaleźć nieskończoną ilość inspiracji. Podobno Eskimosi rozpoznają sześćdziesiąt typów śniegu. Potrafię niecenzuralnie nazwać niektóre z nich odśnieżając rankiem samochód, ale sześć dziesiątek? To podchwytliwy argument w rozmowie o wszelkich rodzajach typologii i różnorodności. Język polski, złożony i obszerny, zna około 6 genetycznych typów mgły, język angielski pewnie podobnie. Lecz każdy fotograf, który pracuje podczas świtów, zna ich o wiele więcej. Może być trudno z marszu nazwać każdy rodzaj mgły czy zamglenia, szczęśliwie nie jesteśmy lingwistami, nie musimy nazywać wszystkiego, co widzimy. Musimy jedynie to sportretować, do tego dążymy. Na Warmii sezonem najbardziej obfitym we mgły jest jesień, kiedy gęste i szerokie chmury zawisają nisko nad ziemią. Istnieje mgła unosząca się nad powierzchnią wody, wędrująca z łagodnymi podmuchami wiatru o poranku. Jest mgła ukryta w zagłębieniach pagórków, parująca zaraz gdy pierwsze promienie słońca podgrzewają murawę. W głębokich lasach cienkie zamglenia unoszą się wysoko w gałęziach, to wtedy można polować na klimatyczne fotografie świetlnych smug. Tak, fotograf zna je wszystkie, i może używać mgły w procesie kreacji.

"Wiele napisano o podróżowaniu, znacznie mniej o drodze" - Edward Thomas, The Icknield Way

„O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,/ W brązie zachodu kute wieczornym promieniem,/ Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa,/ Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem” - Leopold Staff, Wysokie drzewa

Warmińskie pola, nieużytki, niekoszone łąki. Faktury, tekstury, kształty, niekończące się inspiracje.

Warmia to połączenie lądu z wodą, w większości pagórkowaty, polodowcowy teren pól i lasów poprzecinany wieloma małymi rzekami i jeziorami. Olsztyn, moje rodzinne miasto, to najlepszy punkt wypadowy do odkrywania Warmii. Jazda do Reszla, na wschodnią granicę, zajmuje 1,5 godziny, a do Fromborka, na wybrzeże Bałtyku, 2 godziny. W tych wąskich granicach można odnaleźć rozległą naturę i olśniewające zabytki architektury historycznej. Dwie najdłuższe rzeki Warmii – Łyna i Pasłęka – obie ukochane, mają kompletnie odmienny charakter, w zależności od miejsca. Od szybkiego nurtu górskiej rzeki w głębokich lasach do szerokich, powolnych meandrów płynących przez ustronie, przepływają przez wiele jezior. A tam gdzie płyną, wpływają na mikroklimat. Zimne wody oferują mi prawie wszystko, czego poszukuję w jasny, ciepły wiosenny świt – mgłę. Niczego tak nie lubię, jak niskiego światła, interesującego miejsca i odrobiny tej magicznej, nierealnej zawiesiny. Staram się wykorzystywać mgłę dopóki nie zalepia soczewki obiektywu, umożliwia mi ona tworzenie kadrów krajobrazu w formie, której nie sposób dojrzeć w świetle pełnego dnia. Tak właśnie powstał mój pierwszy świadomy, i najdłuższy cykl prac – Warmia w czarno-białych kwadratach. Format kafelkowy w monochromie zawierający krajobraz moich rodzinnych stron. Dlaczego kwadrat i mono? To kwestia estetyki, wyboru co jest bardziej istotne w mocnym obrazie. Tego wyboru dokonałem, aby skupić się na kluczowych kwestiach. Odejście od koloru, reprodukcja świata w skali szarości, podkreśla kadrowanie i to, co w kadrze umieszczę. Interesujący temat to jedno, lecz sposób jego odzwierciedlenia w kadrze, zwłaszcza kwadratowym, jest ważniejsze. Aby stworzyć fotografię, która stymuluje odbiorcę, potrzebne jest perfekcyjne światło i warunki pogodowe, jak mgła, która ma swój niepowtarzalny wpływ. To właśnie odpowiedź – czarno-białe kwadraty to moja próba pokazania krajobrazu Warmii w unikalnych, wysublimowanych fotografiach. Najprościej mówiąc, to sposób na widzenie świata, dzielenie go na kawałki i komponowanie ich w ostatecznym kadrze. Wybór czarno-białej formy przekazu jest dla mnie najprostszą interpretacją sceny, monochromatyczny obraz to nic więcej jak światło, odcień, jego gradacja i kompozycja. Kolor bywa wulgarny, potrafi odwrócić uwagę od tematu i nastroju zdjęcia, a nawet od kompozycji. Może rozpraszać, zarówno autora jak i odbiorcę. Czarno-biel zmusza do zwrócenia uwagi na kompozycję – kształty, linie, faktury. Ich łączenie, gradacja może skutkować obrazami, które mimo minimalistycznej formy niosą większy, wręcz dramatyczny ładunek emocjonalny. To wybór właściwości estetycznych, które do mnie przemawiają najbardziej.

Sensem fotografii krajobrazu jest coś więcej, niż pokazywanie pięknych widoków, oklaskiwanych obrazów cudów natury przedstawianych w najbardziej spektakularny sposób. Taka fotografia nie istnieje bez podróży, a podróż nie istnieje bez drogi. Drogi jakiegokolwiek typu, lecz dla pejzażysty im bardziej opuszczona jest ścieżka, tym większa pojawia się szansa na znalezienie miejsca swojego własnego, fotograficznego Zen. To dlatego korzystamy z bocznych ścieżek, a nie głównych dróg czy autostrad. Cykl jest małą częścią moich własnych ścieżek. Gdzie sama droga okazała się mieć większe znaczenie, niż miejsce do którego prowadzi. Cykl nagrodzony brązowym medalem ND Awards 2016 kategorii Nonprofessional Fine Art: Krajobraz

"Here am I floating in my tin can/ A last glimpse of the world/ The planet Earth is blue and there's nothing left to do" - David Bowie

Muzeum Budownictwa Ludowego - Park Etnograficzny w Olsztynku w pewną zimową, gwiaździstą noc. Pionowe panoramy składane z kilku (5-7) ekspozycji o czasie naświetlania 30 sekund.