Piotr Wyrzykowski, AFRP, AFIAP

Światłocienie detali paryskiego Panteonu. Powierzchnie i sklepienia, maestria kształtów, które pozostają prawie niezauważone, pomimo tego, że pod nimi spacerują miliony ludzi rocznie. Krypty paryskiego Panteonu – narodowej nekropolii, której alabastrowe grobowce są kolejną z turystycznych destynacji Paryża, atrakcją obok Luwru, wieży Eiffla i Disneylandu. Na architekturę tego miejsca spogląda niewielu, a jeśli już, to w skali makro. Ta olśniewa wielkością, klasycystycznym bogactwem i symetrią okręgu wpisanego w grecki krzyż. Fotografie z cyklu „Panteon” to właściwie zaprzeczenie tego, z czym kojarzone jest to miejsce. Zupełnie jakby przechodząc poniżej poziomu posadzki tej dawnej świątyni wchodzilibyśmy do jej formalnego negatywu. Krypty, które przedstawia cykl, zamiast przestrzeni i przepychu złotych zdobień to ciasne, słabo oświetlone wnęki, małe majstersztyki sztuki murarstwa i tynkarstwa. Zostawiając obok pomniki upstrzone kwiatami i szarfami w narodowych barwach, to właśnie te ściany, sufity i mozolnie kształtowane sklepienia tworzą najpiękniejszy spektakl tego miejsca. Punktowe źródła światła skutkują subtelną grą cieni na powierzchniach, w których niczym chirurg skalpelem fotograf może za pomocą kadru wycinać geometryczne, minimalistyczne obrazy, gotowe fotografie.